Groeitip 42

Nogal eens krijg ik mails die openen met een verontschuldiging, omdat de schrijver ervan dyslexie heeft. Men waarschuwt mij alvast voor de spel- en taalfouten die gaan komen. Vaak wordt er nog bij geschreven dat ik dit als professioneel tekstschrijver wel extra zal zien...

Wel, natuurlijk zie ik ze. Anders zou ik mijn vak niet verstaan. Maar vind ik het erg? Nee, natuurlijk niet. Al begrijp ik zeker dat het wél vervelend is, om trager of lastiger teksten te kunnen lezen. Ik geloof dat iedereen zijn of haar eigen talenten heeft, en als je dyslexie hebt word je geen leraar Nederlands, maar ga je 'gewoon' wat anders doen, want er zijn vast tig dingen waar je wél goed in bent. En bovendien ook blij van wordt.

Met dit blog wil ik bereiken dat mensen stoppen om zich te verontschuldigen voor hun dyslexie, want dat is nergens voor nodig. Als we van elkaar maar begrijpen wat we bedoelen dan gaat het allemaal prima! Interessanter is: waar komt dat gevoel van 'zich moeten verontschuldigen' vandaan? Hebben we ooit met elkaar bepaald dat mensen met dyslexie (of ADHD of...) zich minder moeten voelen dan de rest? Of hebben we met elkaar in onze zogenaamd perfect Instagram-maatschappij bepaald dat iedereen aan een bepaalde hoge lat moet voldoen? (Wat niet kan, omdat het neppe Insta-leven vol filters zit en het écht leven -gelukkig- niet...)

Het zijn juist de mensen die anderen het gevoel geven niet goed genoeg te zijn, die op hun gedrag aangesproken moeten worden. Althans, dat vind ik. Maar ik ben misschien een  beetje gek, want mensen gelukkig maken, maakt mij ook gelukkig. En ze afbranden? Daar heb ik nog nóóit een sprankje vreugde bij gevoeld. Jij?